വിട.

വിട.

രണ്ട് കൈവഴികള്‍ പോലെ നാം കണ്ടുമുട്ടി. ഇടയ്ക്കെവിടെയോ അവിചാരിതമായി ഏതോ ഒരു പാറക്കെട്ടില്‍ തട്ടി, ഞാന്‍ പിരിഞ്ഞു, ഒരു യാത്ര പോലും പറയാതെ.
നിന്റെ മനസ്സിന്റെ അടിയൊഴുക്കുകള്‍ അറിഞ്ഞു തന്നെ ഞാന്‍ സമാന്തരമായൊഴുകി. ഇടയ്ക്ക് മറ്റൊരു പാറയില്‍ തട്ടി വീണ്ടും നിന്റെയടുത്തെത്തി. ഇരുകയ്യും നീട്ടി നീ എന്നെ സ്വീകരിച്ചു. നമുക്കു പറയാന്‍ ഏറെയുണ്ടായിരുന്നു, കേള്‍ക്കാനും.നാം ഏറെ ദൂരം സഞ്ചരിച്ചിരിക്കുന്നു, തീരങ്ങളോടും തോണികളോടുമൊക്കെ സല്ലപിച്ചുകൊണ്ട്, ഓളങ്ങളെ നെഞ്ചിലേറ്റിക്കൊണ്ട്, വേര്‍പിരിക്കാന്‍ പാറകളില്ലാതെ, അടിയൊഴുക്കുകളറിഞ്ഞ്.....
ഉത്ഭവസ്ഥാനത്തിനടുത്തെവിടെയോ വച്ച് എന്നെ പിരിഞ്ഞുപോയ ആ കൊച്ചു കൈവഴിയെ നിന്നില്‍ ഞാന്‍ കണ്ടിരുന്നു, പലവുരു- നിന്റെ ഉത്സാഹത്തിലും പ്രസരിപ്പിലും ചിരിയിലും കളിയിലും, ഭാവഹാവാദികളിലും, എന്തിന് വാചാലമായ ആ മൌനങ്ങളില്‍പ്പോലും.

നമുക്ക് പോകേണ്ടിവരും, അവിചാരിതമായി ഏതെങ്കിലും പാറക്കെട്ടില്‍ തട്ടി, യാത്ര പറയാന്‍ കഴിഞ്ഞെന്നുവരില്ല. അല്ലെങ്കിലും ഒരു യാത്ര പറച്ചില്‍ വേദനാജനകമല്ലേ?
ഇടയ്ക്ക് ഞാന്‍ അതു വിഭാവനം ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിക്കാറുണ്ട്. പ്രതീക്ഷിച്ചിരിക്കുന്ന ദു:ഖസത്യങ്ങള്‍ക്ക് വേദന കുറയുമെന്നാണല്ലോ.
നിന്നെ കാത്തു ഒരുപാട് പാറക്കെട്ടുകളും മുള്‍പ്പടര്‍പ്പുകളും, ചുഴികളും എല്ലാമുണ്ടാകും.വഴികാണിക്കാന്‍ ഞാന്‍ എപ്പോഴും ഉണ്ടാകില്ലെന്ന ഓര്‍മ്മ വേണം.
മറ്റു പുഴകളോടു ചേര്‍ന്നൊഴുകി അവസാനം കടലിലെത്തുമ്പോള്‍ നീയെന്നെ തിരിച്ചറിയുക കൂടിയില്ല. ഒരു വേള അതിനു മുന്‍പ് ചുഴികളിലും കുഴികളിലും എന്റെ ശ്വാസം നിലച്ചേക്കാം. എന്നാല്‍ എന്റെ ആത്മാവിന്റെ സങ്കല്പത്തിനു മരണമില്ല- നീയെന്നും എനിക്കെന്റെയാ കൊച്ചുകൈവഴി തന്നെയായിരുന്നു.