നാരായണീയം.

‘നാരായണീയ‘ത്തോടുള്ള എന്റെ ഭ്രമം തുടങ്ങുന്നത് കുട്ടിക്കാലത്ത് ക്ഷേത്രത്തില്‍ നിന്നും വെളുപ്പിനു അതു കേട്ടുണര്‍ന്നു തുടങ്ങിയതു മുതല്‍ക്കാണ്‍. “മോളതൊന്നു കാണാതെ പഠിച്ച് പാടൂ” ന്നു എന്നെ വളരെ ഇഷ്ടമായിരുന്ന ഷാരസ്യാരമ്മൂമ്മ പറഞ്ഞതോടെ ഇഷ്ടം മൂത്തു.ബിരുദതലത്തിലെത്തിയപ്പോള്‍ ഒരിക്കല്‍ ക്ഷേത്രത്തിലെ പൂജാരിയോട് ആ കാസറ്റ് കടം വാങ്ങി, ഒരു ദിവസത്തേയ്ക്കായി. വേറെ ഒരു കാസറ്റില്‍ റെക്കോര്‍ഡ് ചെയ്തു.
പിന്നെ പഠനം തുടങ്ങി. എനിക്കേറ്റവും ഇഷ്ടം ‘യോഗീന്ദ്രാണാം..’ എന്ന ശ്ലോകമാണ്! അതാണേറ്റവുമാദ്യം മന:പാഠമാക്കിയതും. കഷ്ടിച്ച് മൂന്നാലു ശ്ലോകം പഠിച്ചുകാണും...പരീക്ഷച്ചൂടിലോ മറ്റോ മുങ്ങിപ്പോയി. സംസ്കൃതം അറിയാഞ്ഞിട്ടോ ഭക്തി പോരാഞ്ഞിട്ടോ അര്‍പ്പണമനോഭാവമില്ലാഞ്ഞിട്ടോ എന്തുകൊണ്ടോ എനിക്കു ഇതുവരെ സാധിക്കാത്ത(‘അസാധ്യം‘ എന്ന ഒന്ന് ഇല്ല. ഇച്ഛാശക്തി കുറയുമ്പോള്‍ ആള്‍ക്കാര്‍ ആശ്രയിക്കുന്ന ഒരു പദമാ‍ണത്) ഒരു ആഗ്രഹമായി അതു തുടരുന്നു..
ഇടയ്ക്കിടെ ഗുരുവായൂരപ്പനെ സന്തോഷിപ്പിക്കാന്‍ “സാന്ദ്രാനന്ദ..” യും യോഗീന്ദ്രാണാ”മും മാത്രം ചൊല്ലി നടുക്ക് ‘etc ‘ ഇടും...ബാക്കിയൊക്കെ അങ്ങേയ്ക്കറിയാലോ ന്ന മട്ടില്‍ നോക്കി ഒന്നു ചിരിക്ക്യേം ചെയ്യും.;)

അതുകൊണ്ട് എപ്പോള്‍ എവിടെയതു കേട്ടാലും മനസ്സ് തുള്ളിച്ചാടും-ഗുരുവായൂരെത്തും. പി ലീലയുടെ ശബ്ദത്തില്‍ തന്നെ അതുകേട്ടാലേ പൂര്‍ണ്ണസംതൃപ്തി കിട്ടൂ. എത്ര അനുഗൃഹീതയാണവര്‍, അല്ലേ?എത്രയോ വട്ടം ‘റിപ്പീറ്റ്’‘ കൊടുത്തു കേട്ടിരിക്കുന്നു ചില ദിവസങ്ങളില്‍....മുഴുവന്‍ കേട്ടുകഴിയുമ്പോള്‍ ഒന്നും മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും ‘എല്ലാം’ മനസ്സിലായ പ്രതീതിയാണ്! :-) തീര്‍ത്ഥവും ചന്ദനവും പുരണ്ട തുളസിയിലയുടെ ഗന്ധവും വെണ്ണയുടെ സ്വാദും നൂറേകാദശികളുടെ പുണ്യവുമാണ് അതിലെ ഓരോ ശ്ലോകത്തിനും!